Το πιο άσχημο πράγμα είναι να νομίζεις ότι μπορείς να ελπίζεις για κάτι, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχεις καμία απολύτως ελπίδα. Είναι καλό να πιστεύεις στις δυνάμεις σου και στο ότι μπορείς να καταφέρεις ό,τι βάλεις στο μυαλό σου, όμως μερικά πράγματα είναι γραφτό να μην συμβούν. Και όσο προσπαθείς γι' αυτά τα άπιαστα πράγματα, τόσο πιο πολύ απελπίζεσαι και τα βάζεις με τον εαυτό σου. Δεν είναι όμως ότι δεν αρκούν οι δυνάμεις σου για να κατακτήσεις αυτό που θες, ούτε ότι δεν φτάνουν τα χαρίσματά σου. Είναι ότι για κάποια πράγματα δεν έχει έρθει ακόμα ώρα. Είναι ότι κάποια πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν για το καλό όλων μας, όσο και αν αυτό μας πληγώνει. Όταν ελπίζεις σε κάτι που δεν είναι γραφτό να συμβεί, δεν φταις εσύ για την άγνοιά σου, δεν φταίνε οι γύρω σου που σε αφήνουν να πιστεύεις σε κάτι που μπορεί να βλέπουν ότι είναι ανέφικτο. Για την ακρίβεια μάλλον είναι ανόητο να αποδίδεις ευθύνες στις ελπίδες σου και να κατηγορείς τον εαυτό σου γιατί αυτές ζουν μέσα σου. Ακόμα και αν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσεις ότι είναι άσκοπο να ελπίζεις σε κάτι μακρινό και ξέρεις ότι η γνώση αυτή ήταν πάντα μέρος του εαυτού σου και είτε την αγνοούσες, είτε την παρ έβλεπες συνειδητά. Είναι δύσκολο να σκέφτεσαι λογικά όταν απελπίζεσαι και χάνεις κάτι που τόσο πολύ επιθυμούσες. Συνειδητοποιείς όμως ότι όλα τα άτομα γύρω σου δεν μπορούν να σου δώσουν αυτό που εσύ ελπίζεις από αυτά. Και αυτό όχι γιατί δεν σε θεωρούν άξια να σου δώσουν ένα μέρος του εαυτού τους και να πάρουν και αυτά με τη σειρά τους έαν μέρος του δικού σου, αλλά γιατί δυστυχώς κάθε άτομο ζητάει διαφορετικά πράγματα από τους γύρω του ανάλογα με τη φάση που αυτό βρίσκεται και το κατά πόσο τα έχει βρει με τον εαυτό του. Και ενώ εσύ μπορείς να του δώσεις τα πάντα και να ελπίζεις ότι αυτό θα τα δεχτεί και θα τα ανταποδώσει, στην πραγματικότητα ψάχνει κάτι πολύ πιο απλό ή πιο λίγο και αυτό όχι γιατί περιφρονεί αυτά που του προσφέρεις εσύ, αλλά γιατί ίσως ζητάει κάτι διαφορετικό, είτε αυτό σε πληγώνει εσένα, είτε όχι. Είναι δύσκολο να σκέφτεσαι όλα αυτά όταν χάνεις τις ελπίδες σου και καταρρίπτονται όσα πίστευες και όσα περίμενες να συμβούν, αλλά σιγά-σιγά, μαθαίνεις και αποδέχεσαι - χωρίς απαραίτητα να το θες - την κατάσταση χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να σου δώσει μία επαρκή εξήγηση για κάτι που χάνεις απλώς και μόνο επειδή το επέβαλλαν οι καταστάσεις.

Τον τελευταίο καιρό δεν έχω όρεξη για πολλά πράγματα. Και δυστυχώς είναι μια περίοδος που πνίγομαι. Η βαρεμάρα έρχεται τις πιο άσχετες στιγμές τελικά. Ξέρω βέβαια ότι θα μου ξανάρθει η όρεξη σε λίγο καιρό. Άλλωστε είμαι με τα φεγγάρια μου όπως λένε όλοι, αλλά είναι πολύ εκνευριστικό να θέλεις να κάνεις κάτι και να μην μπορείς να συγκεντρωθείς. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ακριβώς χρωστάνε οι μαθητές και τα περνάνε όλα αυτά. Και μετά σου λέει γιατί κάνουμε καταλήψεις. Μωρέ καλά λέει ένας φίλος μου τα σχολεία δεν πρέπει να τα κλείνουμε, να τα καίμε πρέπει. Και αυτά και όλο το υπουργείο μαζί. Και όλους αυτούς που αναγκάζουν 17 χρονών παιδιά να μένουν σπίτια τους και να διαβάζουν μαλακίες αντί να είναι έξω και να κάνουν ότι γουστάρουν, θεωρώντας ότι έτσι ''εξασφαλίζουν'' το μέλλον τους. Γιατί εγώ δεν γουστάρω να χαραμίσω εννιά μήνες από τη ζωή μου για να γίνω μέρος του συστήματος και να είμαι και περήφανη από πάνω γι' αυτό. Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα χαράμιζα ούτε εννιά ώρες, γιατί δεν ανέχομαι ούτε να με υποτιμούν με την παιδεία που μου προσφέρουν ούτε να με βλέπουν σαν άλογο κούρσας και να ποντάρουν πάνω μου. Θέλουν κάψιμο όλοι αυτοί που μας αναγκάζουν την ώρα που θέλουμε κυρίως να γνωρίσουμε τη ζωή, να μπούμε σε ''πρόγραμμα'' και να συνεργαστούμε με το σύστημα. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, μωρέ όλοι αυτοί που μας φτιάχνουν την παιδεία μαθητές δεν υπήρξαν ποτέ; Γεννήθηκαν κατευθείαν υπουργοί και βουλευτές; γιατί μόνο έτσι μπορώ εγώ να εξηγήσω το χάσμα ανάμεσα σ' αυτό που αυτοί νομίζουν ότι προσφέρουν και σ' αυτό που τελικά οι μαθητές αποδέχονται. Ε λοιπόν εμένα δεν μου αρέσει η παιδεία τους, δεν μου αρέσει το σχολείο τους, οι εξετάσεις τους, τα μαθήματά τους, οι καθηγητές τους και κυρίως τα φροντιστήριά τους, και αν τα ανέχομαι όλα αυτά είναι επειδή όπως και τόσοι άλλοι δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω από το να διαμαρτυρηθώ. Αλλά ειλικρινά όμως εύχομαι να έρθει γρήγορα μια μέρα που κάποιος θα τους το ρίξει το σύστημα και θα τους στείλει όλους σπίτια τους.

Ξέχνα για πάντα την ιδέα ότι ο δρόμος είναι ένας τρόπος για να φτάσεις σε κάποιο προορισμό. Στην πραγματικότητα, φτάνουμε σε κάθε βήμα.
Paulo Coelho

Πως γίνεται ένας κόσμος γεμάτος ψεγάδια να αναζητεί τόσο επίμονα την τελειότητα και να εκνευρίζεται όταν δεν την βρίσκει; Πως γίνεται οι άνθρωποι να ζητούν τόσα πολλά από τους διπλανούς τους, τους φίλους τους, τους συντρόφους τους, τη ζωή; Πως γίνεται να έχουμε γίνει τόσο απαιτητικοί, τόσο ανικανοποίητοι; Αναζητούμε από τους άλλους να είναι τέλειοι, ενώ εμείς έχουμε χιλιάδες ελαττώματα Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους παρά τον εαυτό μας. Είναι όμως άδικο. Είναι επιπόλαιο να ψάχνουμε την ομορφιά χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι πραγματικά όμορφο. Οι άνθρωποι έχουν βάλει τόσα κριτήρια για να κρίνουν τους γύρω τους. Έχουν γίνει τόσο πολύπλοκοι. Αγνοούν το πως δείχνουν οι ίδιοι αλλά αναζητούν παντού το τέλειο. το όμορφο. Πως είναι ένας πραγματικά όμορφος άνθρωπος άραγε; Πως μπορεί κάποιος να ορίσει το είναι όμορφο και τι όχι; Και πως είναι ο κόσμος για τους άσχημους ανθρώπους; Πως μπορούν οι άνθρωποι να κρίνουν συνέχεια τους γύρω τους; Πως μπορούν να απορρίπτουν κάποιον επειδή τον θεωρούν άσχημο και τι είναι αυτό που κάνει κάποιον άσχημο στα μάτια κάποιου; Οι άνθρωποι είναι εγωιστές, υπερόπτες. Είναι πεπεισμένοι ότι ο κόσμος χωρίζεται σε κατηγορίες. Για κάποιους όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίσα. Χωρίζουν τους ανθρώπους σε όμορφους και άσχημους, χωρίς να έχουν υπόψιν τους ότι τα πάντα γύρω τους είναι κάτι χειρότερο από άσχημα. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που το κάνουν αυτό. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου όταν το κάνει αυτό. Οι άνθρωποι κρίνουν, αναζητούν το τέλειο χωρίς να ξέρουν ότι αυτό αλλάζει. Χωρίς να ξέρουν ότι τα πρότυπα της τελειότητας και της ομορφιάς καθιερώνονται άθελά μας και αλλάζουν χωρίς την συναίνεσή μας. Παρ' όλα αυτά εμείς συνεχίζουμε να τα ακολουθούμε και να κρίνουμε τους ανθρώπους βάση αυτών. Να τους χωρίζουμε σε κατηγορίες. Προσπαθώ να κλείνω τα αυτιά και τα μάτια μου σε αυτούς που με κρίνουν. Δεν είναι πάντα εύκολο όμως. Ο κόσμος είναι άδικος, πολύ απαιτητικός. Είναι καλύτερο να του γυρνάς την πλάτη και να αδιαφορείς, παρά να τον παίρνεις στα σοβαρά. Έτσι θα ζήσεις καλύτερα και περισσότερο.

Δεύτερη φύση

Χαμόγελο! Η πριγκίπισσα του θέλησε

Να γεννηθεί κάτω απ'τη δυναστεία των ρόδων!



Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών

Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μεσ'στις εικόνες του

Γύρω απ'την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων

Οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες

Ενώ η αθωότητα

Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα

Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά

Η Ζωή.



Επίγραμμα

Πριν απ'τα μάτια μου ήσουν φως

Πριν απ'τον Έρωτα έρωτας

Κι όταν σε πήρε το φιλί

Γυναίκα.

Ο ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΟΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ

Κάθε απόγευμα, φεύγοντας απ' το σχολείο, τα παιδιά το 'χαν συνήθεια να παίζουν στον κήπο του γίγαντα.
Ήταν ένας πελώριος, μαγευτικός κήπος, μ' απαλή πράσινη χλόη και χιλιάδες πολύχρωμα λουλούδια όμοια μ' αστέρια κι ακόμα, εδώ κι εκεί, δώδεκα ροδακινιές φορτωμένες ρόδινα κι ολόλευκα ντελικάτα ανθάκια απ' της άνοιξης τ' άγγιγμα, που το φθινόπωρο βάραιναν απ' τα πολύχυμα φρούτα.
Τα πουλιά κάθονταν στα δέντρα και κελαηδούσαν τόσο γλυκά, που τα παιδιά σταματούσαν το παιχνίδι για να τ' ακούσουν. «Πόσο ευτυχισμένα είμαστε εδώ!» έλεγαν αναμεταξύ τους.
Κάποια μέρα ο γίγαντας γύρισε. Εφτά ολάκερα χρόνια ήταν σ' επίσκεψη, στο φίλο του το δράκο της Κόρνας, κι όταν τα χρόνια πέρασαν κι εκείνος είχε τελειώσει ό,τι είχε να πει -αφού δεν είχε και πολλά να συζητήσει- αποφάσισε το γυρι­σμό στο κάστρο.
Την ώρα που 'φτάσε, αντίκρισε τα παιδιά να παίζουν στον κήπο.
«Τι δουλειά έχετε εδώ;» φώναξε μ' οργή, και τα παιδιά το 'βαλαν στα πόδια τρομαγμένα.
«Ο κήπος είναι μοναχά δικός μου», είπε ο γίγαντας. «Όλοι μπορούν να το καταλάβουν, και δεν θα επιτρέψω σε κανένα να παίζει εδώ, έξω από μένα».
Κι έτσι, έχτισε έναν πελώριο τοίχο ολόγυρα στον κήπο, κι ύστερα, κάρφωσε μια πινακίδα που 'λέγε:
Οι παραβάτες τιμωρούνται
Ήταν, αλήθεια, ένας πολύ σκληρόκαρδος γίγαντας.
Τα δύστυχα τα παιδιά τώρα δεν είχαν μέρος να παίξουν. Δοκίμασαν να παίξουν στο δρόμο, όμως ήταν γεμάτος σκόνη και στουρναρόπετρες και δεν τους άρεσε.
Βάλθηκαν τότε να περιπλανιούνται γύρω απ' τους ψηλούς τοίχους, όταν τέλειωναν τα μαθήματα τους, νοσταλγώντας τον όμορφο κήπο.
«Πόσο ευτυχισμένα ήμασταν εκεί», έλεγαν αναμεταξύ τους.
Κι ύστερα ήρθε η άνοιξη.
Η εξοχή γιόμισε από μικρά μπουμπούκια και πουλάκια. Μονάχα στον κήπο του Σκληρόκαρδου Γίγαντα ήταν ακόμα χειμώνας.
Τα πουλιά ούτε που νοιάστηκαν να τραγουδήσουν για 'κείνον, αφού δεν υπήρχαν παιδιά εκεί, και τα δέντρα λησμόνησαν ν' ανθίσουν.
Αν καμιά φορά κανένα όμορφο λουλουδάκι έβγαζε το κεφαλάκι του απ' το γρασίδι, μόλις αντίκριζε την πινακίδα ένιωθε τέτοια λύπη για τα παιδιά, που λούφαζε ξανά στο χώμα, συνεχίζοντας τον ύπνο του.
Οι μόνοι που 'ταν ευχαριστημένοι απ' αυτή την κατάσταση ήταν το χιόνι και η παγωνιά.
«Η άνοιξη λησμόνησε αυτό τον κήπο», έλεγαν, «κι έτσι εμείς θα μείνουμε εδώ όλο το χρόνο».
Το χιόνι τύλιξε το γρασίδι με τον ολόλευκο μανδύα του κι η παγωνιά μπογιάτισε όλα τα δέντρα ασημένια.
Ύστερα προσκάλεσαν και το Βόρειο Άνεμο να 'ρθει να μείνει μαζί τους κι εκείνος ήρθε τυλιγμένος με βαριά γουναρικά. Ήμερης ούρλιαζε πάνω απ' τον κήπο και φύσαγε μες στις καμινάδες.
«Μα τούτο είναι ένα θαυμάσιο μέρος», έλεγε- «πρέπει να καλέσουμε και το χαλάζι».
Κι έτσι, το χαλάζι, ντυμένο στα γκρίζα και μ' ανάσα όμοια με πάγο, ήρθε.
Κάθε μέρα, για τρεις ώρες, χοροπηδούσε πάνω στη στέγη του κάστρου, μέχρι που τα περισσότερα κεραμίδια ράγισαν, κι ύστερα, γυρνοβόλαγε στον κήπο, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η άνοιξη άργησε να 'ρθει», συλλογιζόταν ο Σκληρόκαρδος Γίγαντας, καθώς γερμένος στο παράθυρο, κοιτούσε τον παγωμένο, ολόλευκο κήπο.
«Ελπίζω να φτιάξει ο καιρός»...
Όμως η άνοιξη δεν ήρθε ποτέ, μήτε το καλοκαίρι.
Κι έτσι ήταν πάντα χειμώνας εκεί κι ο Βόρειος Άνεμος και το χαλάζι και το χιόνι κι η παγωνιά ασταμάτητα χόρευαν ανάμεσα στα δέντρα.
Κάποιο πρωινό, ο Γίγαντας ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του μ' ανοιχτά μάτια, όταν άκουσε μια θεσπέσια μουσική.
Ηχούσε τόσο γλυκά στ' αυτιά του που πίστεψε πως μάλλον θα 'ταν οι μουσικοί του βασιλιά που πέρναγαν -κι όμως, ήταν μονάχα ένας μικρούλης σπίνος που τραγουδούσε έξω απ' το παραθύρι του.
Μα είχε κυλήσει τόσο πολύς καιρός από τότε που το στερνό τιτίβισμα είχε ακουστεί στον κήπο του, που θάρρεψε πως ήταν η ομορφότερη μουσική στον κόσμο.
Κι άξαφνα, το χαλάζι σταμάτησε το χορό του πάνω απ' το κεφάλι του γίγαντα, ο Βόρειος Άνεμος έπαψε να βρυχάται, και μια μεθυστική ευωδιά τον τύλιξε, περνώντας απ' τ' ανοιχτό παραθυρόφυλλο.
«Θαρρώ πως η άνοιξη επιτέλους έφτασε», είπε ο Γίγαντας και πηδώντας από το κρεβάτι κοίταξε έξω.
Μα τι ήταν αυτό που 'πνίξε τη ματιά του;
Ήταν η πιο μαγευτική εικόνα. Από ένα άνοιγμα στον τοίχο, τα παιδιά σύρθηκαν μέσα και σκαρφάλωσαν στα μπράτσα των δέντρων. Σε κάθε δέντρο που αγκάλιαζε το μάτι του αντίκριζε κι ένα παιδάκι. Και τα δέντρα πετάριζαν από χαρά για τα παιδιά που γύρισαν, κι έτσι ντύθηκαν με λουλούδια και λύγιζαν τα μπράτσα τους απαλά, πάνω από τα παιδικά κεφαλάκια.
Τα πουλιά φτερούγιζαν ολόγυρα τιτιβίζοντας μαγευτικά και τα λουλούδια κρυφοκοίταζαν μέσ' από την πράσινη χλόη και ξεκαρδίζονταν στα γέλια.
Ήταν μια όμορφη εικόνα, μα όμως στην άκρη της κρατούσε ακόμα ο χειμώνας. Ήταν που στην πιο απόμερη γωνιά του κήπου, στέκονταν ένα μικρό αγόρι. Κι ήταν τόσο μικρό που μήτε τα κλαδιά του δέντρου δεν μπόραγε να φτάσει, έτσι που απελπισμένο βάλθηκε να κόβει βόλτες γύρω του κλαίγοντας γοερά.
Το καημένο το δεντράκι ήταν ακόμα σκεπασμένο από πάγο και χιόνι, ο Βόρειος Άνεμος φυσούσε και μούγκριζε από πάνω του.
«Σκαρφάλωσε, μικρό μου αγοράκι», έλεγε το δέντρο, και λύγιζε τα κλαδιά του όσο μπορούσε, αλλά το αγόρι ήταν μικρό, τόσο μικρό.
Η καρδιά του Γίγαντα έλιωσε καθώς το έβλεπε.
«Πόσο σκληρόκαρδος ήμουνα», συλλογίστηκε. «Τώρα ξέρω γιατί η άνοιξη δεν θα 'ρχονταν ποτέ εδώ. Να, τώρα θ' ανεβάσω αυτό το αγοράκι στην κορφή του δέντρου κι έπειτα θα γκρεμίσω τον τοίχο, έτσι που ο κήπος μου θα 'ναι μόνο για τα παιχνίδια των παιδιών».
Κι αλήθεια, μετάνιωσε πολύ για ότι είχε κάνει.
Έτσι, περπάτησε στις μύτες των ποδιών του, κι ανοίγοντας την εξώπορτα πολύ σιγά, βγήκε στον κήπο.
Όμως, να, μόλις τα παιδιά τον είδαν σκιάχτηκαν τόσο πολύ, που όλα μαζί το 'βαλαν στα πόδια κι ο χειμώνας ήρθε ξανά στον κήπο. Μόνο το μικρό αγόρι δεν έφυγε, γιατί τα ματάκια του που 'ταν γεμάτα δάκρυα δεν είδαν το Γίγαντα που ερχόταν.
Κι ο Γίγαντας ήρθε κλεφτά πίσω του, το πήρε απαλά στο χέρι του και το ανέβασε στο δέντρο. Και το δέντρο άνθισε. Τα πουλιά ήρθαν και τραγούδησαν πάνω του και τ' αγοράκι τύλιξε τα χεράκια του γύρω στο λαιμό του Γίγαντα και τον φίλησε.
Και τ' άλλα παιδιά, σαν είδαν πως ο Γίγαντας δεν ήταν πια κακός, γύρισαν τρέχοντας και μαζί τους ήρθε η άνοιξη.
«Τώρα είναι ο κήπος σας αυτός, μικρά μου παιδάκια», είπε ο Γίγαντας, και παίρνοντας ένα μεγάλο τσεκούρι γκρέμισε τον τοίχο. Κι όταν οι άνθρωποι περνούσαν για την αγορά στις δώδεκα η ώρα βρήκαν τον Γίγαντα να παίζει στον πιο
όμορφο κήπο που είχαν δει ποτέ.
Ολημερίς έπαιζαν και το βράδυ πήγαν στο Γίγαντα να τον αποχαιρετίσουν. «Όμως, πού είναι ο μικρός σας σύντροφος;» είπε. «Το αγόρι που ανέβασα στο δέντρο». Βλέπετε ο Γίγαντας το αγαπούσε απ' τ' άλλα περισσότερο, γιατί τον είχε φιλήσει.
«Δεν ξέρουμε», αποκριθήκαν τα παιδιά- «έφυγε».
«Πρέπει να του πείτε να 'ρθει οπωσδήποτε αύριο», είπε ο Γίγαντας.
Αλλά τα παιδιά είπαν πως δεν ήξεραν πού έμενε και πως δεν το είχαν δει ποτέ πριν. Κι ο Γίγαντας ήταν πολύ λυπημένος. Κάθε απόγευμα, όταν το σχολείο τέλειωνε, τα παιδιά έρχονταν κι έπαιζαν με το Γίγαντα, μα το μικρό αγόρι, που ο Γίγαντας αγαπούσε, ποτέ δε φάνηκε. Εκείνος φέρονταν καλά σ' όλα τα παιδιά κι όμως του έλειπε ο πρώτος μικρός του φίλος και συχνά μιλούσε γι' αυτόν θλιμμένα- «πόσο θα 'θελα να τον έβλεπα!» έλεγε κάθε τόσο.
Τα χρόνια κύλησαν. Κι ο Γίγαντας γέρασε κι αδυνάτισε. Δεν μπορούσε να παίξει πια κι έτσι κάθονταν σε μια πελώρια πολυθρόνα και παρακολουθούσε τα παιχνίδια των παιδιών και θαύμαζε τον κήπο. «Έχω πολλά όμορφα λουλούδια», έλεγε- «μα τα παιδιά είναι τα ωραιότερα απ' όλα».
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό κοίταξε έξω απ' το παράθυρο, καθώς ντυνόταν. Δεν μισούσε τώρα το χειμώνα, γιατί ήξερε πως η άνοιξη κοιμόταν μόνο και τα λουλούδια ξεκουράζονταν.
Ξάφνου έτριψε τα μάτια του από απορία και κοίταζε... και κοίταζε... Ήταν βέβαια κάτι το θαυμάσιο...
Στην πιο απόμερη γωνιά του κήπου ένα δέντρο ήταν σκεπασμένο μ' ολόλευκα λουλούδια. Τα κλαδιά του ήταν χρυσαφένια κι ασημένια φρούτα κρέμονταν, ενώ πλάι του στεκόταν το μικρό αγόρι που 'χε τόσο αγαπήσει.
Όρμισε τρέχοντας στις σκάλες ο Γίγαντας, γιομάτος χαρά, και τρέχοντας βγήκε στον κήπο. Έτρεξε πάνω στο γρασίδι κι ήρθε κοντά στο παιδί. Κι όταν το έφτασε, το πρόσωπο του κοκκίνισε απ' την οργή κι είπε: «Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;». Γιατί στις παλάμες του αγοριού και στα μικρά του πόδια διακρίνονταν οι πληγές από καρφιά.
«Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;» φώναξε ο Γίγαντας- «πες μου κι εγώ θα πάρω το μεγάλο μου σπαθί να τόνε κάνω κομμάτια!».
«Κανένας!» αποκρίθηκε το παιδί- «όμως αυτές είναι οι πληγές της αγάπης!».
«Ποιος είσαι;» είπε ο Γίγαντας, κι ένας παράξενος φόβος τον κυρίεψε και γονάτισε μπρος στο παιδί.
Και το παιδί του χαμογέλασε και του είπε: «Μ' άφησες κάποτε να παίξω στον κήπο σου, απόψε εσύ θα 'ρθεις μαζί μου στο δικό μου κήπο, τον Παράδεισο».
Κι όταν τα παιδιά ήρθαν τρέχοντας το απόγεμα, βρήκαν το Γίγαντα νεκρό κάτω απ' το δέντρο, σκεπασμένο ολάκερο με κάτασπρα λουλούδια.

Είναι απίστευτο πως κάποια πράγματα στα οποία ο περισσότερος κόσμος δεν δίνει καν σημασία, μπορούν να σε επηρεάσουν χωρίς καν εσύ να το θέλεις ή να το περιμένεις. Είναι μερικά γεγονότα που κάποιοι τα προσπερνάνε αδιαφορώντας, άλλοι σταματούν να ρίξουν μόνο μια ματιά και άλλοι τα κάνουν μέρος του εαυτού τους και μαθαίνουν να ζουν με αυτά. Τα πάντα γύρω μας είναι σχετικά και εξαρτάται το πως θα μας επηρεάσουν από τον χώρο και τον χρόνο. κυρίως από τον χρόνο. Είναι τόσα τα γεγονότα που με έχουν επηρεάσει, άσχετα με τη δική μου ζωή και πορεία και που όμως δεν σταματώ να τα σκέφτομαι. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω και να κάνω και φοβάμαι, τόσα που δεν μου επιτρέπονται, που αισθάνομαι ότι δεν έχω δικαίωμα ούτε να τα σκέφτομαι. Πράγματα που θα 'θελα να είναι μέρος της ζωής μου και που όμως κάθε φορά που προσπαθώ κάτι μοιάζει τόσο αφύσικο, σαν να υποκρίνομαι. Σαν να προσπαθώ να κλέψω κάτι που δεν μου ανήκει, χωρίς να με καταλάβουν. Πράγματα τα οποία δεν τολμάω πολλές φορές να κοιτάξω, πόσο μάλλον ν' αγγίξω. Πράγματα που έχω σκεφτεί ότι μπορεί να μην αξίζω, ότι ίσως τελικά δεν είμαι αυτή που νομίζω. Αυτά τα πράγματα με επηρεάζουν και ας μην βρίσκονται μες στην καθημερινότητά μου. Μ' αυτά τα πράγματα μαθαίνω να ζω. Αυτά κρατάω μέσα μου και αυτά φυλάω να μην τα χάσω. Και αυτά συνεχίζουν να με προσπερνούν και εγώ να τα ακολουθώ και να υποκρίνομαι ότι μπορώ να τα προφτάσω.

Σποράδες - Ελένη

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια
ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –
Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλού
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο
Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν
Κι απομακρύνονται

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας
Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου
Το φως στον άσπιλο ουρανό
Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική
Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα
Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στη ανάμνηση
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη
Που δε βλέπει τίποτε
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα
Του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο
Γιατί έγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα
Και λόγια
Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:
Εσένα!
Οδυσσέας Ελύτης

Όταν θα κείτεσαι νεκρή θα κείτεσαι ανύπαρκτη
κι ούτε πια ανάμνηση για σένα ούτε καμιά νοσταλγία
ποτέ δε θα υπάρξει γιατι δεν μετέχεις στις Πιερίας τα ρόδα.
Μα και στου Άδη τα δώματα ανύπαρκτη θα γυρνάς με τις μαύρες
σκιές των νεκρών, ένα τίποτε.
Σαπφώ

Νομίζω ότι οι νεκροί δεν είναι απόντες, είναι αόρατοι. Τουλάχιστον αυτό μου είναι πιο εύκολο να το πιστεύω.

Η πιο άσχημη στιγμή απ' όλες, είναι αυτή που συνειδητοποιείς ότι αισθάνεσαι κενός. Αυτή που συνειδητοποιείς ότι όλα όσα περίμενες, επιθυμούσες και ήλπιζες να συμβούν έχουν χαθεί για πάντα. Τη στιγμή που απογοητεύεσαι και συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα δεν γυρνάνε πίσω ότι και να κάνεις, αυτή ακριβώς τη στιγμή αισθάνεσαι κενός, άδειος από κάθε συναίσθημα. Και αυτό το κενό δεν είναι ένα κενό ξεκαθάρισης, ανανέωσης, ενός νέου ξεκινήματος για το οποίο έχεις αποφασίσει να αφήσεις πίσω το παρελθόν σου. Είναι ένα κενό φόβου, αδυναμίας να νιώσεις ξανά αυτά που σε γέμιζαν είτε ήταν όμορφα είτε άσχημα. Απ' όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος το χειρότερο είναι η αδιαφορία. Και όταν την δίνει και όταν την εισπράττει. Μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις το χειρότερο στάδιο είναι αυτό της απομυθοποίησης. Το στάδιο στο οποίο ο καθένας κατεβάζει τον άλλον από εκεί που τον έχει τοποθετήσει και καλείται να τον αντιμετωπίσει έτσι όπως είναι, με τα αρνητικά και τα θετικά του στοιχεία. Η αδιαφορία μπορεί να εμφανιστεί σε πολλά στάδια όταν αναφερόμαστε στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά πολύ περισσότερο στη φάση της απομυθοποίησης. Εκεί που συνειδητοποιείς ότι ο άλλος δεν είναι αυτό που περίμενες, ότι δεν σε ικανοποιεί, ότι αυτά που σου προσφέρει δεν σου αρκούν. Εκεί ακριβώς είναι που σε διακατέχει αίσθηση αυτή του κενού. Η αίσθηση ότι όλα όσα νόμιζες δεν ισχύουν, η αίσθηση της απογοήτευσης και τελικά η αίσθηση του φόβου και της αδυναμίας που σε βεβαιώνουν ότι είναι άσκοπο και αφάνταστα κουραστικό να προσπαθήσεις από την αρχή να ψάξεις να βρεις αυτό που θα σε ικανοποιεί και δεν θα σε απογοητεύσει.