Τον τελευταίο καιρό δεν έχω όρεξη για πολλά πράγματα. Και δυστυχώς είναι μια περίοδος που πνίγομαι. Η βαρεμάρα έρχεται τις πιο άσχετες στιγμές τελικά. Ξέρω βέβαια ότι θα μου ξανάρθει η όρεξη σε λίγο καιρό. Άλλωστε είμαι με τα φεγγάρια μου όπως λένε όλοι, αλλά είναι πολύ εκνευριστικό να θέλεις να κάνεις κάτι και να μην μπορείς να συγκεντρωθείς. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ακριβώς χρωστάνε οι μαθητές και τα περνάνε όλα αυτά. Και μετά σου λέει γιατί κάνουμε καταλήψεις. Μωρέ καλά λέει ένας φίλος μου τα σχολεία δεν πρέπει να τα κλείνουμε, να τα καίμε πρέπει. Και αυτά και όλο το υπουργείο μαζί. Και όλους αυτούς που αναγκάζουν 17 χρονών παιδιά να μένουν σπίτια τους και να διαβάζουν μαλακίες αντί να είναι έξω και να κάνουν ότι γουστάρουν, θεωρώντας ότι έτσι ''εξασφαλίζουν'' το μέλλον τους. Γιατί εγώ δεν γουστάρω να χαραμίσω εννιά μήνες από τη ζωή μου για να γίνω μέρος του συστήματος και να είμαι και περήφανη από πάνω γι' αυτό. Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα χαράμιζα ούτε εννιά ώρες, γιατί δεν ανέχομαι ούτε να με υποτιμούν με την παιδεία που μου προσφέρουν ούτε να με βλέπουν σαν άλογο κούρσας και να ποντάρουν πάνω μου. Θέλουν κάψιμο όλοι αυτοί που μας αναγκάζουν την ώρα που θέλουμε κυρίως να γνωρίσουμε τη ζωή, να μπούμε σε ''πρόγραμμα'' και να συνεργαστούμε με το σύστημα. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, μωρέ όλοι αυτοί που μας φτιάχνουν την παιδεία μαθητές δεν υπήρξαν ποτέ; Γεννήθηκαν κατευθείαν υπουργοί και βουλευτές; γιατί μόνο έτσι μπορώ εγώ να εξηγήσω το χάσμα ανάμεσα σ' αυτό που αυτοί νομίζουν ότι προσφέρουν και σ' αυτό που τελικά οι μαθητές αποδέχονται. Ε λοιπόν εμένα δεν μου αρέσει η παιδεία τους, δεν μου αρέσει το σχολείο τους, οι εξετάσεις τους, τα μαθήματά τους, οι καθηγητές τους και κυρίως τα φροντιστήριά τους, και αν τα ανέχομαι όλα αυτά είναι επειδή όπως και τόσοι άλλοι δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω από το να διαμαρτυρηθώ. Αλλά ειλικρινά όμως εύχομαι να έρθει γρήγορα μια μέρα που κάποιος θα τους το ρίξει το σύστημα και θα τους στείλει όλους σπίτια τους.