Πως γίνεται ένας κόσμος γεμάτος ψεγάδια να αναζητεί τόσο επίμονα την τελειότητα και να εκνευρίζεται όταν δεν την βρίσκει; Πως γίνεται οι άνθρωποι να ζητούν τόσα πολλά από τους διπλανούς τους, τους φίλους τους, τους συντρόφους τους, τη ζωή; Πως γίνεται να έχουμε γίνει τόσο απαιτητικοί, τόσο ανικανοποίητοι; Αναζητούμε από τους άλλους να είναι τέλειοι, ενώ εμείς έχουμε χιλιάδες ελαττώματα Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους παρά τον εαυτό μας. Είναι όμως άδικο. Είναι επιπόλαιο να ψάχνουμε την ομορφιά χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι πραγματικά όμορφο. Οι άνθρωποι έχουν βάλει τόσα κριτήρια για να κρίνουν τους γύρω τους. Έχουν γίνει τόσο πολύπλοκοι. Αγνοούν το πως δείχνουν οι ίδιοι αλλά αναζητούν παντού το τέλειο. το όμορφο. Πως είναι ένας πραγματικά όμορφος άνθρωπος άραγε; Πως μπορεί κάποιος να ορίσει το είναι όμορφο και τι όχι; Και πως είναι ο κόσμος για τους άσχημους ανθρώπους; Πως μπορούν οι άνθρωποι να κρίνουν συνέχεια τους γύρω τους; Πως μπορούν να απορρίπτουν κάποιον επειδή τον θεωρούν άσχημο και τι είναι αυτό που κάνει κάποιον άσχημο στα μάτια κάποιου; Οι άνθρωποι είναι εγωιστές, υπερόπτες. Είναι πεπεισμένοι ότι ο κόσμος χωρίζεται σε κατηγορίες. Για κάποιους όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίσα. Χωρίζουν τους ανθρώπους σε όμορφους και άσχημους, χωρίς να έχουν υπόψιν τους ότι τα πάντα γύρω τους είναι κάτι χειρότερο από άσχημα. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που το κάνουν αυτό. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου όταν το κάνει αυτό. Οι άνθρωποι κρίνουν, αναζητούν το τέλειο χωρίς να ξέρουν ότι αυτό αλλάζει. Χωρίς να ξέρουν ότι τα πρότυπα της τελειότητας και της ομορφιάς καθιερώνονται άθελά μας και αλλάζουν χωρίς την συναίνεσή μας. Παρ' όλα αυτά εμείς συνεχίζουμε να τα ακολουθούμε και να κρίνουμε τους ανθρώπους βάση αυτών. Να τους χωρίζουμε σε κατηγορίες. Προσπαθώ να κλείνω τα αυτιά και τα μάτια μου σε αυτούς που με κρίνουν. Δεν είναι πάντα εύκολο όμως. Ο κόσμος είναι άδικος, πολύ απαιτητικός. Είναι καλύτερο να του γυρνάς την πλάτη και να αδιαφορείς, παρά να τον παίρνεις στα σοβαρά. Έτσι θα ζήσεις καλύτερα και περισσότερο.