Η πιο άσχημη στιγμή απ' όλες, είναι αυτή που συνειδητοποιείς ότι αισθάνεσαι κενός. Αυτή που συνειδητοποιείς ότι όλα όσα περίμενες, επιθυμούσες και ήλπιζες να συμβούν έχουν χαθεί για πάντα. Τη στιγμή που απογοητεύεσαι και συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα δεν γυρνάνε πίσω ότι και να κάνεις, αυτή ακριβώς τη στιγμή αισθάνεσαι κενός, άδειος από κάθε συναίσθημα. Και αυτό το κενό δεν είναι ένα κενό ξεκαθάρισης, ανανέωσης, ενός νέου ξεκινήματος για το οποίο έχεις αποφασίσει να αφήσεις πίσω το παρελθόν σου. Είναι ένα κενό φόβου, αδυναμίας να νιώσεις ξανά αυτά που σε γέμιζαν είτε ήταν όμορφα είτε άσχημα. Απ' όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος το χειρότερο είναι η αδιαφορία. Και όταν την δίνει και όταν την εισπράττει. Μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις το χειρότερο στάδιο είναι αυτό της απομυθοποίησης. Το στάδιο στο οποίο ο καθένας κατεβάζει τον άλλον από εκεί που τον έχει τοποθετήσει και καλείται να τον αντιμετωπίσει έτσι όπως είναι, με τα αρνητικά και τα θετικά του στοιχεία. Η αδιαφορία μπορεί να εμφανιστεί σε πολλά στάδια όταν αναφερόμαστε στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά πολύ περισσότερο στη φάση της απομυθοποίησης. Εκεί που συνειδητοποιείς ότι ο άλλος δεν είναι αυτό που περίμενες, ότι δεν σε ικανοποιεί, ότι αυτά που σου προσφέρει δεν σου αρκούν. Εκεί ακριβώς είναι που σε διακατέχει αίσθηση αυτή του κενού. Η αίσθηση ότι όλα όσα νόμιζες δεν ισχύουν, η αίσθηση της απογοήτευσης και τελικά η αίσθηση του φόβου και της αδυναμίας που σε βεβαιώνουν ότι είναι άσκοπο και αφάνταστα κουραστικό να προσπαθήσεις από την αρχή να ψάξεις να βρεις αυτό που θα σε ικανοποιεί και δεν θα σε απογοητεύσει.