Τον τελευταίο καιρό δεν έχω όρεξη για πολλά πράγματα. Και δυστυχώς είναι μια περίοδος που πνίγομαι. Η βαρεμάρα έρχεται τις πιο άσχετες στιγμές τελικά. Ξέρω βέβαια ότι θα μου ξανάρθει η όρεξη σε λίγο καιρό. Άλλωστε είμαι με τα φεγγάρια μου όπως λένε όλοι, αλλά είναι πολύ εκνευριστικό να θέλεις να κάνεις κάτι και να μην μπορείς να συγκεντρωθείς. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ακριβώς χρωστάνε οι μαθητές και τα περνάνε όλα αυτά. Και μετά σου λέει γιατί κάνουμε καταλήψεις. Μωρέ καλά λέει ένας φίλος μου τα σχολεία δεν πρέπει να τα κλείνουμε, να τα καίμε πρέπει. Και αυτά και όλο το υπουργείο μαζί. Και όλους αυτούς που αναγκάζουν 17 χρονών παιδιά να μένουν σπίτια τους και να διαβάζουν μαλακίες αντί να είναι έξω και να κάνουν ότι γουστάρουν, θεωρώντας ότι έτσι ''εξασφαλίζουν'' το μέλλον τους. Γιατί εγώ δεν γουστάρω να χαραμίσω εννιά μήνες από τη ζωή μου για να γίνω μέρος του συστήματος και να είμαι και περήφανη από πάνω γι' αυτό. Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα χαράμιζα ούτε εννιά ώρες, γιατί δεν ανέχομαι ούτε να με υποτιμούν με την παιδεία που μου προσφέρουν ούτε να με βλέπουν σαν άλογο κούρσας και να ποντάρουν πάνω μου. Θέλουν κάψιμο όλοι αυτοί που μας αναγκάζουν την ώρα που θέλουμε κυρίως να γνωρίσουμε τη ζωή, να μπούμε σε ''πρόγραμμα'' και να συνεργαστούμε με το σύστημα. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι, μωρέ όλοι αυτοί που μας φτιάχνουν την παιδεία μαθητές δεν υπήρξαν ποτέ; Γεννήθηκαν κατευθείαν υπουργοί και βουλευτές; γιατί μόνο έτσι μπορώ εγώ να εξηγήσω το χάσμα ανάμεσα σ' αυτό που αυτοί νομίζουν ότι προσφέρουν και σ' αυτό που τελικά οι μαθητές αποδέχονται. Ε λοιπόν εμένα δεν μου αρέσει η παιδεία τους, δεν μου αρέσει το σχολείο τους, οι εξετάσεις τους, τα μαθήματά τους, οι καθηγητές τους και κυρίως τα φροντιστήριά τους, και αν τα ανέχομαι όλα αυτά είναι επειδή όπως και τόσοι άλλοι δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω από το να διαμαρτυρηθώ. Αλλά ειλικρινά όμως εύχομαι να έρθει γρήγορα μια μέρα που κάποιος θα τους το ρίξει το σύστημα και θα τους στείλει όλους σπίτια τους.

Ξέχνα για πάντα την ιδέα ότι ο δρόμος είναι ένας τρόπος για να φτάσεις σε κάποιο προορισμό. Στην πραγματικότητα, φτάνουμε σε κάθε βήμα.
Paulo Coelho

Πως γίνεται ένας κόσμος γεμάτος ψεγάδια να αναζητεί τόσο επίμονα την τελειότητα και να εκνευρίζεται όταν δεν την βρίσκει; Πως γίνεται οι άνθρωποι να ζητούν τόσα πολλά από τους διπλανούς τους, τους φίλους τους, τους συντρόφους τους, τη ζωή; Πως γίνεται να έχουμε γίνει τόσο απαιτητικοί, τόσο ανικανοποίητοι; Αναζητούμε από τους άλλους να είναι τέλειοι, ενώ εμείς έχουμε χιλιάδες ελαττώματα Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους παρά τον εαυτό μας. Είναι όμως άδικο. Είναι επιπόλαιο να ψάχνουμε την ομορφιά χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι πραγματικά όμορφο. Οι άνθρωποι έχουν βάλει τόσα κριτήρια για να κρίνουν τους γύρω τους. Έχουν γίνει τόσο πολύπλοκοι. Αγνοούν το πως δείχνουν οι ίδιοι αλλά αναζητούν παντού το τέλειο. το όμορφο. Πως είναι ένας πραγματικά όμορφος άνθρωπος άραγε; Πως μπορεί κάποιος να ορίσει το είναι όμορφο και τι όχι; Και πως είναι ο κόσμος για τους άσχημους ανθρώπους; Πως μπορούν οι άνθρωποι να κρίνουν συνέχεια τους γύρω τους; Πως μπορούν να απορρίπτουν κάποιον επειδή τον θεωρούν άσχημο και τι είναι αυτό που κάνει κάποιον άσχημο στα μάτια κάποιου; Οι άνθρωποι είναι εγωιστές, υπερόπτες. Είναι πεπεισμένοι ότι ο κόσμος χωρίζεται σε κατηγορίες. Για κάποιους όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίσα. Χωρίζουν τους ανθρώπους σε όμορφους και άσχημους, χωρίς να έχουν υπόψιν τους ότι τα πάντα γύρω τους είναι κάτι χειρότερο από άσχημα. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που το κάνουν αυτό. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου όταν το κάνει αυτό. Οι άνθρωποι κρίνουν, αναζητούν το τέλειο χωρίς να ξέρουν ότι αυτό αλλάζει. Χωρίς να ξέρουν ότι τα πρότυπα της τελειότητας και της ομορφιάς καθιερώνονται άθελά μας και αλλάζουν χωρίς την συναίνεσή μας. Παρ' όλα αυτά εμείς συνεχίζουμε να τα ακολουθούμε και να κρίνουμε τους ανθρώπους βάση αυτών. Να τους χωρίζουμε σε κατηγορίες. Προσπαθώ να κλείνω τα αυτιά και τα μάτια μου σε αυτούς που με κρίνουν. Δεν είναι πάντα εύκολο όμως. Ο κόσμος είναι άδικος, πολύ απαιτητικός. Είναι καλύτερο να του γυρνάς την πλάτη και να αδιαφορείς, παρά να τον παίρνεις στα σοβαρά. Έτσι θα ζήσεις καλύτερα και περισσότερο.